تو
به من خندیدی و نمیدانستی
من به چه دلهره از باغ همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب الود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
وتو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من ارام ارام
خش خش گام تو تکرارکنان میدهد ازارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت
بعدها فروغ فرخزاد اومده و جواب حمید مصدق رو اینجوری داده:
من به تو خندیدم
چون که میدانستم
تو به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمیدانستی باغبان باغچه ی همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده ی خودپاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک
لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت برو
چون نمیخواست به خاطر بسپارد
گریه ی تلخ تو را
و من رفتم و هنوز
سالهاست که در ذهن من ارام ارام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
میدهد ازارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه میشد اگر باغچه ی خانه ی ما سیب نداشت.
و از اونا جالبتر واسه من جوابیه که شاعر جوون به اسم جواد
نوروزی بعد از سالهابه این دوتا شاعر داده که خیلی جالبه بخونید:
دخترک خندید و
پسر ماتش برد
که به چه دلهره ازباغچه ی همسایه سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش میخواست
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسرک پس گیرد!
غضب الود به او غیظی کرد
این وسط من بودم
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام!
هردو را بغض ربود...
دخترک رفت و زیر لب این را میگفت:
«او یقینا پی معشوق خود می اید»
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود :
مطمئنا که پشیمان شده بر میگردد
سالهاست که پوسیده ام ارام ارام!
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز!
جسم من تجزیه شد ساده وی ذراتم
همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت
جالب بودنه؟؟؟!!!
